Cesserunt bardi; per fuscam (noctem) )
Sunt signa cano-rutila lucescentia
Sub coruscatione lucophæâ vanarum larvarum.
Offuscatum est cælum, formis vanis mortuorum
Inter cætum mutarum nubium.
Sine consilio erat sola filia Conmoris
Circa flammam, quæ erat abiens in carbones.
Fuisti tu solus in ejus mente,
Princeps Athæ haud inanis currûs.
Sustulit illa blande cantum,
Et pepulit illa suam nudam citharam.

Venit Clungal; haud invenit virginem.
“Quo loco est ejus eximius splendor ?
O venatores à musco cavernarum,
An vidistis vos cæruleum-oculum heroum renidentem?
An sunt ejus gradus circa Lumonem graminis
Circa lectum ex quo saliunt rufæ (caprex)
Me miserum ! est ejus arcus ex adverso
In domicilio cui sunt assuetæ epulæ.
Quo loco est radius lucis mei pectoris ?”

“Relinque me, o dilecta Conmoris strenuorum; Non auclio ego te ipsum super clivo; Sunt mei oculi erga arduum regem plagarum; Est ejus iter sub damnis facinorum ; Ejus cui est meus animus omnino In fusco tempore mei primi somnii. Profundus tenebrosus infra in certamine Non cernit heros, qui est magnus, meam nubem.

C'uim, a ghrian Shulmhalla nan corr thriath,
Nach coimhead thu dòchas dhomh sios?
Tha mo chòmhnuidh féin an duibhre,
O mo chùlaobh snámh thaiream ceò;
Fo dhealta mo chiabha a'lubadh:
Seall ormsa o'd nial, a sheoid,
A ghrian Shulmhalla nam mor thriath.

Quare, o sol Sulmalæ eximiorum heroum,
Non tueris tu spem mihi deorsum ?
Est mea habitatio ipsius in obscuritate,
A meo tergo transnatante me nebulâ ;
Sub rore meis capillis se-flectentibus :
Intuere me è tua nube, o heros,
Sol Sulmalæ magnorum heroum. * * *

TEMORA.

CARMEN SEPTIMUM.