Superest, ut quam paucissimis ultimam theseos partem (quæ Spiritus Sancti originem spectat) comprobatam demus; nempe Spiritum Sanctum a Patre Filioque procedere. mittente qui mittitur. A Spiritu Sancto, prudentia recedit quam a modestia procul consecratus est Christus, et inauguratus elongatur. Notiora vero sunt illa et maofficiis suis: Spiritus Domini super me, gis apud adversarios confessa, quam ut eo quod unxit me, (de Christu prædixit opus sit iis immorari. Esaias, interpretantibus evangelistis ;) sed absque controversia Tò thaтTov úÃÒ TO KрEITTOTOS évkoɣeitai, subdit author Epistolæ ad Hebræos. A Spiritu Sancto Christus ubertim et præter mensuram eximiis dotibus ornatus est; at beatius esse dare Quod Spiritus Sanctus a se non est, uti quam accipere, ex ore Domini prolatum Pater, perspicuum est; quoniam isto poest axioma. Spiritus denique Sancti vir- sito, duo forent prima principia, et plures tute Christus miracula patravit ; per Spir- adeo Dei, unde oux aq' tamos takýσsi. itum Æternum se obtulit Deo immacula- Quod a Patre procedit, constat ex eo tum; Spiritu resuscitatus est a mortuis; quod Pater omnis essentiæ fons est; quæ certo non obscura sunt argumenta etiam hoc apud omnes in confesso est; Spiritum Sanctum Christo, ut homini, item a Christo signanter Spiritus Sanctus præcellere. Quare cum extra Deum apà Пarpòs ¿knopeúɛobaɩ, egredi, vel emanare diunum nihil Christo, etiam ut homine, citur a Patre; et rò пvedμa tò èk toû Đɛov vocatur præstantius aut superius sit, necessario a S. Paulo. Quod a Filio quoque proconsectatur Spiritum Sanctum esse De- cedit, colligitur, um. Primo, Quod sicuti Patris, ita et Filii Spiritus sæpe nuncupatur; quod eum pariter ad Filium ac ad Patrem referri significat; utrumque proinde similiter ad ejus productionem conspirare. 6. Addo, Cum rerum creatarum, variis ex occasionibus, ordines et classes percenseantur (ut cum ad Dei laudes concinnendas ipsarum universus chorus advocatur; angeli nominatim, cœli, terræ, Secundo, Prout a Patre, sic etiam a Fihomines, bestiæ, plantæ citantur; quan-lio mitti dicitur: missio vero et exлógɛvois do census initur rerum a Christo condita- haud differunt (nisi loquendi saltem morum ipsique subditarum, quas inter an-do; quatenus missio denotat originis tergeli, throni, dominationes, potestates, vir- minum, ixлógvσis ejusdem actum vel tutes memorantur;) mirum sit hunc effectum designat:) nec aliter Spiritcreaturarum (modo creatura sit) apicem, ui Sancto (qui Deus est, ut ostensum), hunc ipsarum præcentorem et choregum mitti vel egredi convenit, quam per esomino prætermitti: verisimile sit, id si sentiæ communicationem. prophetæ scissent, aut sensissent apostoli, Tertio, De Spiritu Sancto dicit Filius tacituros non fuisse ; quod certe si fecis-x Toû ¿μov Xíþɛrai, de meo accipiet et annunciabit sent, scrupulos hos tantos erroresque no- vobis ; cui coincidit, öca àv àkovoŋ dadhoc, quibis exemissent; verum non erat quod fa- bus innuitur Spiritum Sanctum a Filio cerent, cum revera Spiritus Sanctus in scientiam accipere, quod aliter non potest creaturum rerum censu non sit; id quod (cum Deus sit), quam ab eodem essenjam satis astruxisse videmur, adeoque tiam suam accipiendo. thesis nostræ tertiam partem comprobasse. Quarto, Spiritus Sanctus est Persona ordine tertia; cum itaque Filius ordine Præmissis autem omnibus haud leve prior (ordine dico, non tempore) divinam momentum accedit a tot sanctorum Pa- essentiam obtineat; hæc adeo, cum emtrum doctrina, tot conciliorum auctoritate, anet Spiritus Sanctus, Filio simul ac Patotiusque ecclesiæ tot per secula decur-tri communis sit; a Patre seorsum essenrente consensu; quibus (absque causis tiam recipere non potest, quin eandem admodum sonticis) obnunciare, tam a simul a Filio derivet: quomodo Christus Isa. xlviii. 16; Joh. xiii. 16. Luc. iv. 18; Isa. lxi. 1; Heb. vii. 7. Psal. ciii. 20-22; cxlviii.; 1 Pet. iii. 22; h Joh. xvi. 13; Novat. c. 31; Joh. xv. 26; 1 Cor. ii. 12; Matt. x. 20. i Gal. iv. 6; Rom. viii. 9; 1 Pet. i. 11; Phil. i. 19. 1 Joh. xv. 26; xvi. 7; Luc. xxiv. 49. ipse videtur argumentatus; ubi ait, Omnia quæ Pater habet, mea sunt; ideo dixi, quod ex meo accipiet.' Quinto, Hanc demum a se Spiritus Sancti processionem significasse videtur Christus, quum discipulis insufflans Spiritum Sanctum communicaret; ut quidem Augustinus et Cyrillus arbitrantur. Accedit Latinorum Patrum Hilarii, Ambrosii, Augustini, et reliquorum consentiens authoritas, hoc explicite docenti um. a pensandis et ordinandis, Qεσbεĩa quædam obtinens et peculiaria munia sibi reservata, sacros ordines conferendi, baptizatos confirmandi, jurisdictionem exercendi; quale S. Cyprianus innuit et utcunque describit, quum affirmat "singu lis pastoribus portionem gregis adscriptam esse, quam regat unusquisque et gubernet, rationem sui actus Domino redditurus;" et quod "inde" (nimirum a Dominica dispositione) "per temporum et successionum vices episcoporum ordinatio et ecclesiæ ratio decurrit, ut ecclesia super episcopos constituatur, et omnis actus ecclesiæ per eosdem præpositos gubernetur ;"a quale denuo regimen ante plurima secula per universum orbem Christianum invaluisse neminem latet. Hujusmodi regimini variis modis obSpiritum Sanctum esse Personam dis-rogari potest; veluti primo, Cum epistinctam, Patri Filioque coëssentialem, et copo potestatem exerenti ejus subditi obab utroque procedentem. sequium detrectant; de quo S. CypriaΑκούεις γέννησιν, τὸ πῶς μὴ περιεργάζουν ἀκούεις | nus, Neque enim aliunde hæreses obτὸ προιὸν ἐκ τοῦ Πατρὸς, τὸ πῶς μὴ πολυπραγμόνει — ortæ sunt, aut nata sunt schismata, quam Naz. Or. XXIX. inde quod sacerdoti Dei non obtemperatur, nec unus in ecclesia, ad tempus sacerdos, et ad tempus judex, vice Christi cogitatur." Sed et antiquiores Græci, Athanasius, Basilius, uterque Gregorius, Epiphanius, Cyrillus Alexandrinus, idem (etsi rarius adeo diserte, sæpe tamen æquipollenter, et quoad sensum) tradunt. Itaque theseos partibus cunctis utcunque comprobatis concludo: DE REGIMINE EPISCOPALI. Rejectio regiminis episcopalis, ubi habentur orthodoxi et legiitmi episcopi, facit proprie schisma mortale. In hanc thesin imprimis nonnulla strictim adnotabimus, tum illam argumentis quibusdam adstruemus. Episcopale regimen quid designet, unicuique perspectum autumo, quatenus illud ab aliis ecclesiæ administrandæ formis, 20ès xal лgón introductis, distinguitur; illud nempe regimen, penes quod, in districtu quopiam ecclesiastico, singularis unus (ad id rite vocatus, dilectus, approbatus et consecratus) toti cœtui, totique clero præficitur, ceu pastor et inspector supremus,t in sacris quibuscunque rebus dis Secundo, Cum nonnulli, (quibuscunque de causis, aut quocunque prætextu) se ab episcoporum suorum communione (adeoque penitus ab imperio) subducunt atque segregant; id quod olim Novatiani, Donatista, Melitiani, Luciferiani schismatici fecere, nec non hæretici plerique catholicorum episcoporum consortium declinantes; quo et illud S. Cypriani referatur, "Quiplantatus non est in præceptis Dei Patris et monitis, solus poterit de ecclesia ille discedere, solus episcopis derelictis cum schismaticis et hæreticis in furore remanere." Tertio, Cum talis regiminis ipsa species abdicatur, alia quaquam ecclesiæ regenda forma subrogata; quod unique vix usquam priscis temporibus attentatum, apud nos saltem nuper factum meministis: Et hic quidem, opinor, episcopale regimen rejiciendi modus in thesi potis simum innuitur. Schisma propriæ divisionem significat, Deus Pater coæternum sibi et coomnipo-ast inde μETOVIZOS peccatum, aut vititens genuit Verbum, cum quo Spiritum Sanctum produxit.-Ambr. in Symb. um, divisionis in ecclesia causam, designat; quod scilicet admittit, quicunque (contra voluntatem Domini, suos inter Ib. Ep. 27. † Cui ἐκγρίτως παρὰ τὰς λοιπὰς τάξεις εἰς αὐτουργίαν ὁ θεῖος θεσμὸς ἀπονενέμηκε τὰς θειοτέρας ἱερουρyías.-Dion. Hier. c. 5. 1 John. xvi. 15; xvii. 10. m John xx. 22. Cypr. Ep. 55. • Ib. Ep. 49. discipulos omnes unitatem, charitatem, | puerunt; iste ambitiosus Diotrephes, qui pacem instituentis) animo turbulento, vel S. Johannem non admisit.' utcunque pravis affectibus occupato, ecclesiæ membra, unitate soluta, a se disjungit, pacem infringst, ordinem conturbat, dissidia, factiones, scandala charitati adversa creando, vel fovendo. Scilicet hoc diversimode committi potest: In particulari quapiam ecclesia contentiones, factiones, turbas, animorum divortia concitando; quomodo factum apud Corinthios, cum S. Paulus dixit, 'Azoto ozionata èv vuir dлúgyei, cum et S. Clemens iisdem improperat μιapàv kaì dvóciov Gráσιν, ἣν ὀλίγα πρόσωπα προπετῆ καὶ αὐθάδη-ἐξίκαν σαν. Etiam committitur, utcunque peregrina perversaque dogmata rectæ fidei vel probis moribus adversa serendo, indeque scandala pariendo, cogendoque sectas ab orthodoxa ecclesia devias; de quo cum alias sæpe S. Paulus, tum in illo ad Romanos loco signanter effatur; Ilagaκαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοὶ, σκοπεῖν τοὺς τὰς διχοστασίας καὶ τὰ σκάνδαλα παρὰ τὴν διδαχὴν ἣν ὑμεῖς ἐμάθετε ποιοῦντας· καὶ ἐκκλίνατε ἀπ' αὐτῶν Κ Etiam perpetratur ab illis, qui sibimet arripiunt potestatem indebitam et inordinatam (ecclesiarum legibus aut moribus adversam) functiones ecclesiasticas obeundi, concionandi præsertim, aut populum docendi quales illi pseudapostoli, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ· illi viri λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὑτῶν· illi ἐνδίνοντες εἰς τὰς οἰκίας, καὶ αἰχμαλωτεύοντες τὰ γυναικάρια· illi θέ λοντες εἶναι νομοδιδάσκαλοι illi ἐξ ἐριθείας τὸν Χρισ τὸν καταγγέλλοντες. Item ab illis fit, qui pastoribus immorigeri sunt, aut ipsos repudiant ; quales illi ἀνυπότακτοι, γογγυσταὶ, αὐθάδεις, τολμη ταὶ, δόξα, illi Blacpnμouvres, quos apostoli perstringunt; drákтws ReρinaTouvres, qui S. Pauli dictata res "Fraternitatis bene sibi cohærentis, et se in vicem diligentis concordiam scindendo," ut Cyprianus loquitur.-Ep. 49. Joh. xvii. 20, 21; xv. 12; xiv. 27; Mark ix. 50. f 1 Cor. xi. 18; i. 10; iii. 4; Clem. ad Cor. p. 2. Heb xiii. 9; Eph. iv. 14; 1 Tim. i. 3; vi. 3; iv. 1; 2 Tim. ii. 18; Tit. i. 11; Rom. xvi. 17. 2 Cor. xi. 13, 15; Act. xx. 30; 2 Tim. iii. 6; 1 Tim. i. 7; Phil. i. 16. Itidem patratur ab illis, qui sine justa vel necessaria causa ab ecclesiæ cujuscunque fidelis communione secedunt, aut separando se dirimunt: de qualibus Judas apostolus, Obro; elσir of dлodiogízov. TES et S. Cyprianus, "Sibi extra ecclesiam et contra ecclesiam constituunt conventiculum perditæ factionis." Denique cum Patrem Dominus obtestatus fuerit, ut ejus discipuli Távtec v or, in hoc gravissime impingunt, qui corporis Christi compagem luxant, dum ejus membra præcipua, diversas ecclesias, a se divellunt, amicæ pacis inter illas, communionis sanctæ, commercii hospitalis, fraternæque charitatis vincula utcunque dissolvendo ; quod fit cum una ecclesia aliam acerbe taxat, aut temere damnat, aut inique a communione repellit; cum una alterius jura vel privilegia invadit, in alteram indebitum imperium usurpat, aut tyrannicam dominationem exercet; cum una quæpiam ecclesiasticæ dispensationis modum quemcunque generali consensu a confœderatis pastoribus, erαžiac aut concordiæ gratia, lege sancitum, vel usu firmatum (nulla cogente necessitate, vel gravi ratione suadente) violat. Ex his schismatis faciendi modis cum omnes ferme, vel certe plusculos incurrere videantur hi plerique, qui episcopale regimen abrogant, illi saltem intelliguntur, qui singulis ipsorum molitionibus apposite quadrant. Subditur autem epitheton mortali ; quo nempe delicti gravitas insinuatur; cujus qui reatum incurrit, penes divinum judicium æternæ morti sese reddit obnoxium, inde non nisi seria pænitentia et congrua absolvendus. emendatione Ita præcipuos thesis absolute sumpt terminos exposuimus. At ne forte casus speciales ejus veritati subinde derogent, duæ merito inseruntur exceptiones: prima est, Ubi habentur orthodoxi episcopi; recte hoc; nam episcoporum heterodoxorum nedum regimen, at communionem ipsam rejicere fas est, imo officii est, e sacræ scripturæ, Patrum, ecclesiastica praxis authoritate : Tit. i. 10; 2 Pet. ii. 10; Jud. 8, 16; 2 Thess. iii. 6, 14; 3 Joh. 9. Jud. 19; Cypr. Ep. 55. * Joh. xvii. 21, 22; Tertull. de Præscr. p. 20. Nam quilibet hæreticus, aut ετεροδιδασ. | ἀνάγκη τὴν τάξιν ἀνταλλάττεσθαι, καὶ τοὺς κακῶς δικαλῶν (etiam episcopus, imo forte magis | δάσκειν ἑλομένους ὑπὸ τῶν ἡσσόνων διελέγχεσθαι. episcopus, ut criminosior et periculosior) Hinc octava, quæ dicitur, synodus parepudiandus, declinandus, et derelinquen- pæ Honorio ab orientalibus anathema dus est; ab hoc στέλλεσθαι, ἀφίστασθαι, recte dictum asserit, ὅτι ἐπὶ αἱρέσει κατηγορήθη, δι' ἐκκλίνειν, hunc παραιτεῖσθαι jubemur.' ἣν καὶ μόνον ἔξεστι τοὺς ἀποδεεστέρους τῶν μειζόνων Etiam apostolo, imo angelo cœlesti (quan- Karifavioraobai. to magis apostoli vicario, vel angelo terrestri), aliam ab evangelio doctrinam annuncianti, execratio intentanda est. Consonant his Patres; Cyprianus, "Plebs obsequens præceptis Dominicis, et Deum metuens, a peccatore, præposito separare se debet," (peccatore, id est, fidei desertore.) Item, "Nec," inquit, "sibi plebs blandiatur, quasi immunis esse a contagio delicti possit, cum sacerdote pecatore Ipse, ne plura congeram, P. Nicolaus I. "Fides universalis, et omnium communis est, quæ non solum ad clericos, verum etiam ad laicos, et ad omnes omnino pertinet;" itaque procul habendi sunt, qui fidem, rem maxime nostram, ablatum eunt. Neque mirum hæc dici, cum revera qui a sana fide deflectit, non amplius episcopus, quippe nec Christianus sit; nam communicans." Idem o1quarαi & тolûros, inquit S. Paulus; et juxta Tertullianum, "Si hæretici sunt, Christiani esse non possunt;" illudque Cypriani," Nec Christianus videri potest, qui non permanet in evangelii ejus et fidei veritate." alibi, "Quomodo possunt integritati et continentiæ præesse, si ex ipsis incipiant corruptelæ et vitiorum magisteria procedere ?"" Chrysostomus, 'Ažíwμ■ прocwñwv où пρɔσíɛraι, ὅταν περὶ ἀληθείας ὁ λόγος π. Item, εἰ μὲν γὰρ δόγ μα ἔχει διεστραμμένον, κἂν ἄγγελος ᾖ, μὴ πείθου. ó Ambrosius, "Si qua est ecclesia" (quanto magis, siquis episcopus) "quæ fidem respuat, nec apostolicæ prædicationis fundamenta possideat, ne quam labem perfidiæ possit aspergere, deserenda est." "W Porro subditur et altera exceptio, Ubi habentur episcopi legitimi; hoc est, qui cum rite consecrantur, tum jure populo suo præficiuntur; Nam "qui" (quales S. Cyprianus hisce verbis perstringit) "se ultro apud temerarios convenas sine divina dispositone præficiunt, qui se præpositos sine ulla ordinationis lege constiAugustinus, "Nec catholicis episcopis tuunt, qui nemine episcopatum danconsentiendum est, sicubi forte falluntur, te episcopi sibi nomen assumunt;" ut contra canonicas Dei scripturas aliquid vel "qui" (ut apud S. Augustinum nonsentiant;" quanto magis hæreticis epis- nulli) "turbide atque inordinate in copis obnunciandum est ? eos coercendos insiliunt, qui nulla sibi Itaque P. Celestinus I. populum Con- lege subjecti sunt;" Qui (inquam) instantinopolitanum, a Nestorio falsa dog-ordinate (præter Dei voluntatem et ecmata propinante secedentem, ita laudavit, Μακάριος δὲ ὅμως ἡ ἀγέλη, ᾗ παρέσχεν ὁ Κύριος κρίvelv nepì tñs idías voμs Et in Ephesino concilio probantur presbyteri, qui eundem Nestorium ήλεγξαν, et τῆς αὐτοῦ κοινωνίας αὐτὸν ἐκέβαλον. Et in eodem admittitur illud Charisii presbyteri effatum perquam notabile ; Εὐχὴ μὲν ἅπασι τοῖς εὐφρονοῦσι τιμὴν αἰεὶ καὶ πρέπουσαν αἰδῶ πνευματικοῖς μάλιστα πατράσι καὶ διδασκάλοις ἀπονέμειν. εἰ δέ που συμβῇ τοὺς διδάσκειν ὀφείλοντας τοιαῦτα τοῖς ὑπηκόοις ἐνηχεῖν περὶ τῆς πι- 2 Thess. iii. 6; 1 Tim. vi. 3, 5; Rom. xvi. Cypr. Ep. 62. Chrps. in Gal. i. 9; in 2 Tim. Orat. 2. Ambr. in Luc. ix. p. 85. Aug. de Unit. Eccl. cap. 10. Act. Conc. Eph. p. 359; Act. p. 220. clesiæ instituta) munus sacrum invadunt, aut regiminis clavum arripiunt, hi jure rejici possunt; quin et merito debent, ne ipsorum vel sacrilega præsumptio vel arrogans injuria comprobari videantur: etenim πῶς κηρύξωσιν ἐὰν μὴ ἀποσταλῶσι; Nec quisquam sibi sumit hunc honorem, nisi Qui non intrat per ostium in ovile ovium, qui vocatur a Deo, tanquam Aaron; sed ascendit aliunde, ille (non pastor ov ium, sed) fur est et latro : Non mittebam tum hæc jam transcursim perstringenda I. Id sacra scriptura docet. positos, quos passim лiσzóлоνs, inspectores, vel superintendentes, ut S. Hieronymus vertit, goεorras, antistites, aut præsules, youuévovs, ductores, vel antesignanos, ériμɛkηiàs seu curatores, pastores denique nuncupat ; quibus ultro cedere subjicique nos jubet, nec aures tantum dociles adhibere, sed et honorem deferre, ac obsequium præstare. prophetas, et ipsi currebant; non loquebar ad eos, et ipsi prophetabant ; ita nempe tales sacræ functionis aggressores divina proscribunt oracula: tales scilicet in ecclesia Romana Novatianus, in Carth-stitutos, et a Spiritu Sancto ecclesiæ præaginensi Majorinus, in Alexandrina Gregorius et Georgius (Athanasii æmuli;) et universim, quos antiqui Patres ecclesiarum adulteros prædonesque vocitarunt, qui veris extrusis episcopis ecclesias occuparunt, aut in segreges cœtus genuinis pastoribus abductos (adscita spuria quapiam ordinatione) potestatis umbram exercuerunt; quales episcoporum neutiquam habendos loco ita graviter monet S. Cyprianus; "Nec episcopus computari potest, qui, evangelica et apostolica traditione contempta, nemini succedens a seipso ortus est;" et, "Qui nec unitatem Spiritus, nec conjunctionem pacis observat, et se ab ecclesiæ vinculo, atque a sacerdotum collegio separat, episcopi nec potestatem potest habere, nec honorem." 993 Hisce quoad expositionem prælibatis, thesi jam comprobandæ nos accingemus. Hoc autem imprimis nimis quam manifestum sumimus, illos qui episcopale regimen abjiciunt, de facto saltem ecclesiæ (cujus usitatam praxin deserunt) unitatem atque concordiam infringere, veterisque disciplinæ tenacibus offensionem ministrare, novam suam quamcunque, tot seculorum præscriptioni adversam, regiminis formam invehendo; illud proinde si jure factum excusare non valent, si justas aut necessarias tanti moliminis causas assignare nequeunt, quinimo si res ipsa per se culpabilis sit, ne schismatis rei sint, effugere non poterunt. Quod autem res a culpa non sit immunis, his elucebit argumentis. I. Nefas est divinum institutum (vel apostolicam in grandis momenti re constitutionem) abolere. Nam "adulterum est" (ut S. Cyprianus exclamat), " impium est, sacrilegum est, quodcunque humano furore instituitur, ut dispositio divina violetur;" atqui tale fore regimen episcopale, cum a pluribus doctissimis viris luculente fuseque demonstratum sit, b Hisce munus nempe demandatum est, ut apostolis (primis ecclesiarum parentibus, et pastoribus supremis) dum in vivis superessent, earum in administratione vicariam operam, sociasque manus et ouregy accommodarent; et postquam vita excessissent, in ipsorum locum succederent, regni cœlestis clavibus acceptis, quas apostolis Deus, et per eos ecclesiæ concessit, in æternum duraturas. Liquet enim apostolis (præter extraor dinaria quædam officia specialibus donis ad ecclesiæ fundationem necessariis communita), peculiaria nonnulla munia, regiminis episcopalis propria, competisse ; qualia sunt, ecclesiis pastores et ovoyoùs adsignare, ecclesiæ insertis Sancti Spiritus gayida imprimere, jurisdictionem in disciplina formanda, legibus ferendis, defectibus corrigendis, causis dijudicandis, delinquentibus castigandis (zurà rùv ¿§ovcíav ĥv čdwkev ó Kópios,) obire; quorum cum ad ecclesiæ conservationem et ædificationem (πpos τov kataρtioμòv tôv åyíwv, εἰσ ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Xoio10) perpetuus et ordinarius sit usus, ea ad posteros transmitti, adeoque successoribus committi debuerunt. Itaque rectores ecclesiastici sunt reveHieronymo excepto, uno ore proclamant) ra (quales ipsos S. Patres, ne quidem S. apostolorum in ecclesia pascenda regendaque hæredes succedanei et succenturiati; "quibus" (ut S. Iræneus loquitur) "illi eam quæ in unoquoque loco est ecclesiam tradiderunt ;" per quos cum 1 Cor. xii. 28; Eph. iv. 11; Act. xx. 28; Hier. Ep. 85, ad Evag. Act. xiii. 2; vi. 6; viii. 17; Cypr. Ep. e f Cypr Ep. 27, 69, 41, 75; Hier. Ep. 54, ad Marc. am. &c.; Iren. iv. 63. |