1...

4. Dabimus hujus loci interpretationem, quæ Burmannum habet auctorem, et quam unice putamus veram. Genus scribendi, quo usus est Æsopus, continetur, continet se intra sola exempla, i. e. fabulas fictas, nec alius ipsi, et iis qui ejus exemplo hoc scribendi genus secuti sunt, finis propositus (vs. 2), quam ut corrigatur error mortalium, et acuat se diligens industria. Recte nempe putat Burmannus, in hac Præfatione Phædrum sibi munire viam, qua se defendat contra eos, qui culpare vellent, quod, quum in præfatione lib. I, professus esset, se polire tantum materiam, repertam ab Esopo, nunc tamen quædam sit i mixturus, non ex fabulosa antiquitate, sed quæ memoria

facta erant sua (veras historias), de quibus mox vs. 9 sq. Objicere ergo poterant invidi, non dare illum fabulas Esopias, sed narrare historias etiam veras. Vid. e. c. lib. II, fab. V. His occurrit fatendo,

sopi quidem genus solis absolvi fabulis, contineri illis, non egredi fines illos, auctori propositos, sed quum earum finis sit, corrigere errorem mortalium, nihil debere lectorem interesse, an fabulas, an facta legat, dummodo finem Æsopi et propositum servent, aurem capiant, et suavitate et varietate delectent æque veræ historiæ ac fabulæ lectores; eo magis, quod nec longo ambitu narret ea, quæ acciderint, sed brevitate eas faciat fabulis similes: se ergo servaturum dicit morem