TABULA III. Ad pag. 439, Tom. I. Ornamentum est e Picturis Vasculorum Ad pag. 464, Tom. I. Servus quem istis jocatus Cæsar allo- Exhibet et tabula speciem xysti, i. e. ambulationis ante por- Ad pag. 1, Tom. II. Adumbratum est ornamentum e Picturis Herculanensibus, T. I, tab. xxix, p. 155. Quæ ibi delineata vi situr pictura, exhibet columbam, in pulvino cathedræ seden- tem, et duos Genios pueros ludentes, quorum alter dextra frondem myrteam tenere videtur, alter sceptrum. Ex hoc mo- numento lux affundi potest fabulæ Phædri lib. III, fab. VIII, in qua poeta narrat, filiam turpissimam et insignem pulchra facie filium, pueriliter ludentes, forte speculum, in cathedra matris positum, inspexisse. Non obscurum est, in tabula nos- tra similes exhiberi lusus, et jamjam vidit Brotier Not. ad Phæ- dri fabulam, paullo ante citatam. Sed quæ fuerit istorum lu- dorum natura et indoles, difficile est definire. Confer dicta Ad pag. 51, Tom. II. In cubiculo columnis adornato, con- spicitur pater, antiqua sedens cathedra; circumstant duo libe- TABULA VII. Ad pag. 176, Tom. II. Monumentum sepulcrale, petitum e L. (1) Mythologia lib. II, cap. 9. (3) Vid. monumentum in Edit. conii Antiquit. expl. Tom. I, Part. (4) Luciani Prometh. T. I, Opp. ait Begerus (1), hominis donum, cujus virtute etiam post mortem vivit, addens: id sane intendit, qui lucernam propositam effinxit et sepulcro suo intulit, remoturus videlicet mortis angores contemplatione vitæ immortalis, quod justorum animæ ad ætherem purissimum, cujus symbolum Minerva est, et quem ipsa humano luto inspirasset, post mortem rursus adscendant. Tota autem fabula de Prometheo et Minerva videri possit adumbrata esse e verbis Mosis lib. I, cap. 11, 7, ubi deus homini, e gleba terræ formato, flando spiritum vitalem animamque indidisse dicitur. Cui quidem sententiæ monumentum, paullo ante p. præced., not. 3 descriptum, dici vix potest, quid addat roboris (2), nisi quis malit aut cum Lactantio (3) conjicere, primum omnium Prometheum simulacrum hominis formasse de molli et pingui limo, ab eoque primo natam essse artem, et statuas et simulacra fingendi, sicque ortam esse fabulam: aut si hæc non placeant, statuere, Prometheum, non magis morum sanctitate quam doctrina clarum principem, homines mirum in modum efferatos et rudes, nec leges habentes, præceptis humanitatis imbuisse, eosdemque docuisse agriculturam et alias artes, quas protulit, ope ignis adjutus, sicque ad humanitatem perduxisse (4) cujus igitur nomen poetæ, qui omnia figuris involvere et obscurare solebant, ad errorem fabulæ traduxerint (5). Alii in hac re Minervæ alias dant partes. Fingunt enim, Prometheum post factos a se homines, auxilio Minervæ, cælum adscendisse, et adhibita ferula ad rotam Solis, ignem furatum, quem hominibus indicaverit. Ita Servius (6). Plenius rem tradidit Fulgentius (7), scribens: « Prometheum aiunt hominem ex luto finxisse, quem quidem inanimatum atque insensibilem fecerat, cujus opus Minerva mirata spopondit ei, ut si quid (1) Lucern. Sepulcral. P. I, p. 1. (2) Cf. Banier, Erläuterung der Götterlehre, T. I, p. 240, vers. Schlegel. (3) Instit. Div. lib. II, cap. 10. (4) Eschyl. Prometh. 441 sqq. (5) Hinc Hygin. Poet. Astron. lib. II, c. 15: « Prometheus, inquit, propter excellentiam ingenii miram homines finxisse existimatur; » Africanus vero lib. III, Chronogr. ap. Euseb. Præp. lib. X, c. 10, p. 491. Viger, quem laudat Huetius De monstr. evang. p. m. 163, quod homines rudes et simplices Prometheus disciplinis instruxerit, idcirco hominum fictorem creditum esse censet: μετὰ δὲ τέσσαρα καὶ ἐγγενήκοντα ἔτη ἦν Προμηθεύς, ὥς τινες, ὅς πλάσσειν ἀνθρώπους ἐμυθεύετο· σοφὸς gap av, sis maideíav auroùs àñò rus ἄγαν ιδιωτείας μετέπλαττε. Vid. etiam Banier 1. c. T. III, P. 221 sq. (6) Ad Virg. Ecl. VI, 42; T. I, pag. 160 nost. Editionis. En. (7) Mythol. lib. II, c. 9. vellet de cælestibus donis ad suum opus adjuvandum inquireret. Ipse nihil se scire ait, quæ bona in cælestibus haberentur, sed si fieri posset, se usque ad superos elevaret, atque exinde si quid figulinæ congruum cerneret melius inire, id est propter septem liberales artes, vel propter septem planetas, quæ in aere currunt, oculatus arbiter præsumsisset. Illa inter oras septemplicis clypei sublatum cælo opificem detulit. Dumque videret omnia cælestia flammatis animata vegetare vaporibus, clam ferulam Phoebeacis applicans rotis, ignem furatus est, quem pectusculo hominis applicans animatum reddit corpus. » In quo argumento mirum quam multa, quam varia narrent Mythologi; quæ singula exsequi hujus loci non est. TABULA VIII. Ad pag. 264, Tom. II, e Picturis Herculanens. T. IV, tab. XLU, p. 201. Expressus est Auloedus, duas inflans tibias; de quo fusius disputatum est in Exc. XXX, ad lib. V, fab. VII, 8, 9. Idem argumentum et alibi obvium. Vid. Pitture d' Ercolano, T. IV, tab. xxxiv, p. 163, et quos laudavi in Notis ad h. 1. PRÆFATIO J. G. S. SCHWABII. QUUM ante hos viginti et quatuor annos Editionem Phædri, cum selectis Variorum notis, quibus meas adjeceram Observationes, in lucem emisissem, ego quidem vehementer gaudebam, animadvertens, opellam meam qualemcunque Viris doctis non displicuisse, imo vero a plurimis magnos huic impertitos esse plausus. Neque etiam subsequenti tempore defuerunt elegantiæ et doctrinæ laude conspicui viri, qui meam Phædri Editionem reliquas utilitate superare censerent (1). Ego vero, ut ingenue fatear, et usu edoctus, et virorum doctorum suffragiis monitus, mox intelligere cœpi, non pauca in hocce opusculo esse vel manca, vel non satis accurate exposita, quo maxime referendi Codicum MSS. nec non editionum et Versionum Indices; quædam quæ, etsi utilia, interpretando tamen Phædro parum inservire viderentur; nonnulla etiam, quæ essent aut male digesta, aut non satis lucide explicata; nonnulla denique textus loca, parum emendate edita. Maxime erat optandum, ut Notæ criticæ a reliquis separatæ comparuissent. Nune ́demum enim intelligebam, tali Notarum permixtione usum libri redditum esse difficiliorem et molestiorem. Hoc igitur erat in votis, ut si quando nova Phædri Editio, me curante, in vulgus ederetur, ea quidem hisce occurreret omnibus, et si fieri posset, novis aucta incrementis prodiret. Quibus votis an nova Editio, quam linguæ Latinæ et Litteraturæ (1) Vid. Eschenburgii V. Cl. Handbuch der klassischen Litteratur, pag. 248, edit. II. Censor doctus in Allg. Litt. Zeit. ann. 1785, tom. II, pag. 195. Lange in præf. ad Phædrum, pag. xv. |