>

Ωνόματ’, ήδ' ετέ' ενθά, τα γάρ μόνα λείψανα τήνων,
Αντ' ελέγων φάμασθ' ά Μώσα μωσος έθηκεν
Εντί λόγοι τηνεί, και έπη θελκτήρια παντα,
Ταύτ' εμάθ' αγρονομεύς, θάνατον και ράδιον εύρεν.

XXI.

Scilicet, antiquâ pro laude, elegisque superbis,

Nomina et ætatem Musa pedestris habet ; Verba Dei passim inscribens, atque "aurea dicta,"

Rurigena ut discat deniquè pace mori.

XXI.

Die Muse hat sich Lob und Elegie erspart,
Nur ihre Namen und ihr Alter aufbewahrt,
und den noch leeren Raum mit manchem Spruch' geehret,
Der dieses arme Volk die Kunst zu fterben lehret ;

XXI.

I nomi e gli anni, senza studio ed arte,
Di carmi in vece, indótta man vi segna,
E con sacre sentenze intorno sparte,
Al buon cultore di morire insegna.

XXI.

Une pierre attestant le nom, le sexe et l'âge,
Une informe élégie, où le rustique sage
Par des textes sacrés nous enseigne à mourir,
Implorent du passant le tribut d'un soupir.

Γνάσιον έγκρύπτειν το πάθος και αλαθέα γνωμάν,
Γενναίας τ' αιδώς ερυθρον θάλος αυτόθ' αποσβείν,
Η Πλούτω τε Τύχας τ' επί βωμοίς άνθεα θεσθαι,
Ανθεα Μοισάων στίλβονθ' “Ελικώνος έέρσαις.

XVIII.

Dum fovet è teneris, generoso pectus honesto,

Suffundit roseo sive pudore genas; Virgineum decus aut Musæ temerare recusat,

Illustrans, casto carmine, Vatis opus.

XVIII.

Nicht Menschen scheu'n, wenn laut im Busen Wahrheit spricht,
Den Zeugen edler Scham nicht tilgen vom Gesicht,
Noch in der Wollust Schooß des Weihrauchs sich erfreuen,
Den zu der Musen Schmach erkaufte Schmeichler ftreuen.

XVIII.

0

Nessun di coscienza il verme rio
Compresse, o spense un candido rossore ;
Nè incensi al lusso, e a la superbia offrío,
Arsi a la fiamma de le sacre Suore.

XVIII.

Jamais leur main servile aux coupables puissans
N'a des pudiques sæurs prostitué l'encens ;