Αρά γε δαιδαλέα σορός, ήδ' εύξεστον άγαλμα
Ες φάος άσστησέν πoχ' ότω λίπεν οστέα θυμός;
Αρά γε τοι κωφά κόνις έκλυε δουπον "Αρηος;
Αρά γε μειλιχίοισι παραρρητος πέλεν "Αδης;

XI.

Urna incisa notis, aut “vivi ex marmore vultus,”

Ætherios ignes an revocare valet ?
Ah! quando è tacitâ surgent responsa favillâ ?

Audiet aut quando trux Libitina preces ?

XI.

Ergòbt ein Marmorbild den nachtumwölkten Blick ? Lockt den entfloh’nen Geist ein Trauermahr zurück ? Kann in die öde Gruft des Ruhmes Nachhalt dringen? Låßt sich des Todes Ohr durch Schmeicheleien zwingen?

XI.

Puote forse opra di scarpello arguto
Richiamar l'alma a la sua spoglia ignuda?
O può canto eccitare il cener muto,
E allettar morte inesorabil, cruda ?

XI.

Mais, perçant du tombeau l'éternelle retraite,
Des chants raniment-ils la poussière muette ?
La flatterie impure, offrant de vains honneurs,
Fait-elle entendre aux morts ses accens suborneurs ?

Or Flattery soothe the dull cold ear of Death ?

Ενθάδε πα κείται στυγνώ κ' έν άτερπέϊ χώρω
Το πόκ' αν ώρανίω ριπά πυρός ήτορ ανήψεν
Και χέρες, αί κε σκήπτρα πάλαι φορέσειαν άμωμοι,
Εμψύχου τε λύρας μέλος ένθεον έκκρούσειαν.

XII.

Hosce inter tumulos forsan, secretaque regna,

Cælesti olim aliquis præditus igne jacet ; Dextra potens cujus sceptro fulsisset eburno,

Aptâssetve modis carmina grata lyræ.

XII.

Wie manche deckt vielleicht hier die Verwesung tief,
In deren stiller Brust ein Götterfunke schlief!
Provinzen håtten sie mit wachem Blick beschirmet,
In hohes Saitenspiel Begeisterung gestürmet,

XII.

Forse in questo negletto angolo alberga
Spirto già pieno d'un ardor celeste;
O man degna che tratti real verga,
E vocal cetra a nobil canto deste.

a

XII.

Des esprits enflammés d'un céleste délire,
Des mains dignes du sceptre, ou dignes de la lyre,
Languissent dans ce lieu par la mort habité.