Page images
PDF
EPUB

Τήνοις οὐδ ̓ ἔτι δὴ ξύλα θήσει ἐπ ̓ ἐσχάρᾳ ἐνδοῖ
Πρέσβα γυνὰ, διὰ δῶμα ποθέσπερα ποιπνύσασα·
Οὐδ ̓ ἔτι φὶν παῖδες περιπλέξονται γονάτεσσι,
Αλλήλοιϊν ἐρίσδοντες πατρὸς ἀμφὶ φίλαμα.

VI.

Illis haud iterum simplex domus igne nitebit,
Qua properat vestes uxor amata viro ;*

Haud iterum adcurrent " dulces circum oscula nati,"
Neu patris in gremio se glomerare petent.

VI.

Nicht mehr wird nun für sie des Herdes Flamme lodern,
Kein Weib am Abend sie mit Sehnsucht wiederfodern,
Sich den Geschäften ganz für ihre Pflege weihn,

Und keine Kinder mehr nach ihrem Vater schrein,
Still lauschen, wenn er kommt, sich ihm entgegendrången
Und, sich um einen Kuß beneidend, an ihn hången.

VI.

Per lor non più arde il foco, o attenta madre
A le sue cure vespertine attende:

La balba famigliuola in grembo al padre
Non repe e baci invidiati prende.

VI.

Des enfans, réunis dans les bras de leur mère,
Ne partageront plus, sur les genoux d'un père,
Le baiser du retour, objet de leur désir;
Et le soir au banquet la coupe du plaisir
N'ira plus à la ronde égayer la famille.

* THOMSON'S Winter, line 311.

[graphic][ocr errors][merged small]

For them, no more the blazing hearth shall burn,

Or busy housewife ply her evening care;

No children run to lisp their sire's return,

Or climb his knees, the envied kiss to share.

Τῶν ὑπὸ τᾷ δρεπάνα πέσε δράγματα πολλάκ ̓ ἔρασδε,
Αὔλακα πολλάκι τοὶ κλασιβώλακι τέμνον ἀρότρῳ
Ως ἱλαρῶς τὰς ἄμαξας, ἰδ ̓ ἵππως ἆγον ἀγρόνδε,
Ως ὑπὸ τῶν πελέκεσσι κάμον πολυδένδρεες ύλαι.

VII.

Sæpe expectatis flavescens messis aristis,
Accisa illorum falce, tegebat humum;
Ah! quotiès læti urgebant jumenta per agros,
Frangebant quoties pinguia terga soli!

VII.

Oft tönete die Flur von ihrer Sichel Klang';
Es war ihr Pflug, der oft die harten Schollen zwang.
Wie froh zog ihr Gespann vor ihnen auf die Felder!
Wie beugten sich, erlegt durch ihren Streich, die Wälder !

VII.

Spesso a la falce lor cesse il ricolto,

Spesso domar le dure zolle i ferri.

Come lieti lor tiro al campo han vôlto!

Com' piegàr sotto a' gravi colpi i cerri!

VII.

Que de fois la moisson fatigua leur faucille!

Que de sillons traça leur soc laborieux !

Comme au sein des travaux leurs chants étaient joyeux,

Quand la forêt tombait sous les lourdes cognées!

« PreviousContinue »