Αι μη όπα κισσό πεπυκαδμένον αιπυ λιπούσα
Γλαύξ έδoς αύσεν, σε τ' έβώσατο, πότνα Σελάνα,
οξυ μάλα στοναχευσ', ότ' αλώμενος ήνθεν οδίτας,
Σινόμενος δόμον ένθ', όπα εν ναοίσιν έκρύφθη.
Nî, quà, tecta hederâ, venit illic turris in auras,
Noctua funestum fundat ab ore melos; Multa querens homines regni violare silentis
Numina, dum tremulo lumine Luna micat.
Und daß aus jenem Thurm’, den Epheu dicht umschlinget,
In dessen alte Kluft kein Strahl des Tages dringet,
Die Eule schauervoll dem blassen Monde klagt,
Ein Wand'rer habe sie zu stören sich gewagt.
E derma torre il gufo ognor pensoso
Si duole, al raggio de la luna amico,
Di chi, girando il suo ricetto ombroso,
Gli turba il
regno
solitario antico.
Et sur un vieux donjon que le lierre environne,
Les sinistres oiseaux, par un cri monotone,
Grondent le voyageur dans sa route égaré,
Qui vient troubler l'empire à la nuit consacré.