Νυξ πέλει, ουδ' αν αγρώς πυρά καίεται, ουδ' ανά κώμας:
Μυκηθμό λειμώνα βόες βραδέως κάμπτοντι:
Οίκαδ' ίατ' άροτρεύς αμπαύσων σώμα κεκμακός,
Κάδ' δ' έμε δή μόνον εύντα μελαίνα πέπταται άρονα.

I.

AUDIN' ut occiduæ sonitum campana diei

Reddit, et à pratis incipit ire pecus; Jam proprios petit ipse Lares defessus arator,

Et passim, extinctis ignibus, omne silet.

1.

Die Abendglocke ruft den måden Tag zu Grabe ; Mattblockend, kehrt das Vieh in langsam schwerem Irabe Heim von der Au ; es sucht der Landmann seine Thür und überlåßt die Welt der Dunkelheit und mir.

I.

Segna la squilla il dì, che già vien manco;
Mugghia l' armento, e via lento erra e sgombra ;
Torna a casa il bifolco inchino e stanco,
Et a me lascia il mondo e a la fosc' ombra.

I.

Le jour fuit ; de l'airain les lugubres accens
Rappellent au bercail les troupeaux mugissans ;
Le laboureur lassé regagne sa chaumière ;

And leaves the world to darkness and to me.

Ωρεά τε σκιόωνται, ιδ άλσεα μακρά και ύλαι,
Ηνίδες θεσπεσία κατέχει πάντ' αιθέρα σιγά,
Αι μη όπα δινει πτερα κάνθαρος, ούτε κηφήν,
Ηχεα και βομβεύντα κατ' αυλάς ποίμνια θελγει:

II.

Nunc crepera ex oculis rerum evanescit imago,

Altaque per cælos regnat amica quies, Nî rotet agrisonum sese scarabæus in orbem,

Tinnitusque gravis pulset ovile procul.

II.

Der Landschaft zitternd Bild sinkt in der Dåmm’rung Hålle,
Und durch die ganze Luft herrscht feierliche Stille ;
Nur daß ein Kåfer hier mit trågem Fluge schwirrt,
Und schläfrig um mein Ohr ein fernes låuten irrt,

II.

Già fugge il piano al guardo, e gli s' invola,
E de l' aere un silenzio alto s' indonna,
Fuor 've lo scarabon ronzando vola,
E un cupo tintinnir gli ovili assonna ;

II.

Du soleil expirant la tremblante lumière
Délaisse par degrés les monts silencieux ;
Un calme solennel enveloppe les cieux,