Tοί δ' άρα, των φθιμένων μεμναμένω αμφις άκλαύστων,
Αγροτέρων μέλποντι φάτιν συν αεικεί μέσα,
Αμφί του, αί πoκ' άρ' ώδε τεόν πότμον εξερεείνη
Oιοπόλος τις ιών, μελεδήμασι θυμόν ιανθείς,

XXIV.

Tu tamèn, in nostris te versans sedibus, hospes,

Qui vici exequias solvis ab ore pio, Et tu rite pari, forsan, celebrabere famâ,

Nec tibi, quem dederis, optime! deerit honos.

XXIV.

Du, der die Todten hier, die keine Zunge preist,
Uus der Vergessenheit durch deine Leier reißt,
Vielleicht sucht, traurend, einst ein dir verwandtes Wesen
Noch deinen Hügel auf und fragt, wer du gewesen.

XXIV.

Ma se di te, che in semplice favella
Narri storia di gente oscura, umile,
Fia che brami saper qualche novella
Quà giunto a sorte spirto ermo e gentile;

XXIV.

Et toi, qui pour venger la probité sans gloire,
Du pauvre dans tes vers chantas la simple histoire,
Si, visitant ces lieux, domaine de la mort,
Un caur parent du tien veut apprendre ton sort,

Dost in these lines their artless tale relate;

If 'chance, by lonely Contemplation led,

Some kindred spirit shall inquire thy fate;