CATH LODUINN.

DUAN II,

v. 1-17.

"C'AITE 'm bheil gaisgeach nan triath ?"

Thuirt Dubh mhac Roinne nan sgiath donn. "Co'n nial a cheil anns an t-sliabh

Og dhearsa o Shelma nan tonn ?
An e an righ a chithear thall

Tighinn o charn fo sgéith na h-oiche?
Tha mhadainn air Thoirne nan stuadh,
'S a ghrian air a chruaich an ced.
Togaibh am fhianuis an sgiath,
Mhòir ghaisgich an triath a dh'fhalbh :
Cha tuit e mar thein air an t-sliabh,
Dorcha dh' fhaicear a thrian air làr.
Sud féin e mar iolair nan speur,
A' tearnadh o bheinn 'sa ghaoith;
Tha faoibh an nàmhaid na làimh.

Bha m'anam, a righ, fo bhròn."

"Tha na naimhde teannadh r'ar làimh,

PROLIUM LODINIS.

CARMEN II.

v. 1-17.

UBI est heros principum ?”

Dixit Niger filius Ronæ clypeorum subfuscorum.

"Quænam nubes celavit in clivo

Novum coruscamen à Selmâ undarum?

An est rex qui cernitur ex adverso

Veniens à saxeto sub alâ noctis?
Est aurora super Thornâ undarum,
Et sol super colle in nebula.
Tollite in meo conspectu clypeum,
Magni bellatores principis qui abiit.
Non cadet ille sicut ignis super clivo,
Obscurè cernitur cujus tertia pars super humo.
Ecce ipsum sicut aquilam cœlorum

Descendentem à monte in vento;

Sunt spolia hostis in ejus manu.

Fuit meus animus, o rex, sub luctu."

"Sunt hostes propinquantes ad nostram manum,

Mar stuaidh tigh'n anall fo cheò,

Nuair a chithear fo chobhar an ceann

Thar smùid, nach eil gann, as scled.
Crithidh fear-siubhail na thriall,

Gun fhios dha cia rian is còir."

"Cha chrith, mar fhir siubhail, sinn féin;

Tairnibhs, a thréin, ar cruaidh.

An éirich mo lanns' air a bheinn,

No 'm fàg mi dhuibh féin a bhuaidh ?”

"Na gnìomha dh'fhalbh," thuirt an Dubh,

"Tha tighinn an diugh fo m' shùil;

Tha Treunmor bu leathan sgiath,

Ri fhaicinn measg thriath a bh'ann.
Cha bu lag anam an righ,

'S cha robh a smaointe riamh fo ghìomh.
O'n ceud sruth mòr 'san fhraoch

Thachair slòigh an caol-ghleann Chòna;
Bha 'n triath r'an taobh 'san t-sliabh.
Co dh'imicheas sìos gu còmhrag?
Tharruing iad gu'n leth an lainn;
Bha dearg-shùil 's gach ceann fo ardan;
Gach fear leis féin 'san doire thall,
'S e múchadh nan dàn fo ùrla.
C'ar son a ghéilleadh iad da chéile?

Bu choimeas bha feum an sinns're.

Bha Treunmor le shleagh chòrr 'san t-sliabh ; Bu ghasda fo chiabh an t-òg-fhear;

Chunnaic e 'n nàmhaid a' triall,

Sicut undæ venientes huc sub nebulâ,

Quando cernitur sub spumâ earum caput

Supra fumum, qui non est parcus, et obscuritatem. Tremet viator in ejus itinere

Sine notitiâ illi quodnam moderamen sit idoneum." "Non trememus, instar viatorum, nos ipsi; Stringite, o strenui, vestros duros (gladios). Surgetne meus gladius in monte,

An relinquam vobis ipsis victoriam ?"

"Facta, quæ abierunt," dixit Niger (filius Rona), "Sunt venientia hodiè sub meum oculum;

Est Trenmor, cujus fuit latus clypeus,
Conspiciendus inter principes, qui fuerunt.

Haud fuit imbecillus animus regis,

Et non fuerunt ejus cogitata unquam sub trepidatione. A centum magnis torrentibus in ericâ

Occurrerunt populi in angustâ valle Conæ;

Fuit princeps ad eorum latus in clivo.

Quis ille qui proficiscetur deorsùm ad certamen?
Traxerunt illi dimidiatim gladios;

Fuit ruber oculus in singulo capite sub fastu;

Quisque vir (solus) secum ipso in sylvulâ ex adverso

Suffocans carmina sub pectore.

Quare cederent illi sibi inter se ?

Fuit par vis eorum proavorum.

Fuit Trenmor cum ejus hastâ eximiâ in clivo;

Fuit magnificus sub suis capillis juvenis ;

Vidit ille hostem proficiscentem,

'S bha anam gu ciar am bròn.

Dh'iarr e air gach gaisgeach treun
Ma seach bhi riaghladh na Comhraig.
Chaidh, ach thill iad fo bheud

O'n nàmhaid as beinn na comhstri.
O charraig féin, fo chóineach ghlas,
Theiring Treunmor nan gorm sgiath;
Tharruing gu leathan sa chomhraig,
As ghéill anns a charraid na dàimh.
M'an cuairt do 'n triath an sliabh a bhlàir,
Thionail na sàir le aoibhneas mòr.

Mar aiteal, is taitneach 'sna raoin,
Bha guth cumhachd gu caoin o Shelma.
Bhuail na triatha leo féin an còmhrag,
Gus an d'éirich 'sa chomhstri cunnart;
An sin a bha àm do 'n righ

Chuir ceann air an strì le chruaidh."

"Cha'n ann gun eòlas dhuinn féin,’ Thuirt Cromghlas nan geur lann, "Chaidh sinns're nam beann fo ùir. Co e bheir còmhrag san t-sliabh, As righ nam beann ard air chùl? Tha ceathach thall air iomadh tom;

Buaileadh sonn's gach cruaich a sgiath;

Thig tanas an duibhre gu lom,

A sheòlas gu comhstri an triath.”

Dh'fhalbh, as ghabh gach triath a thom; Chuir baird nam fonn am beachd air triatha.