XVI. He hied him to the fatal place Where Margaret's body lay, And stretch'd him on the green grass turf, That wrapt her breathless clay. XVII. And thrice he call'd on Margaret's name, Then laid his cheek to the cold earth, XVI. Fatalem ad tumulum cursu contendit anhelus, Qua jacuit gelidâ morte soluta Chloe ; Cespiteque in viridi, qui subtus flebile texit Corpus, se mæstum projiciebat onus. XVII. Terque Chloen gemitu gemuit, ter voce vocavit, Et bibulam lacrymis ter madefecit humum : Nudaque telluri nude dans oscula, nunquam Aut vocem lacrymis addidit, aut gemitum. LECTORI S. HABES in manu, Erudite Lector, cantiunculam, nec amatorum suspiriis, nec compotorum refertam vociferationibus; sed gravitate et leporibus tam ex æquo temperatam, tam procul a senili remotam morositate, et ab ineptiis puerilibus tam abborrentem et alienam, ut juvenes exinde quod præcipiat ; et, quod delectet, excerpant seniores. Materies hujusce Poëmatis ea humanæ felicitatis complectitur argumenta, ad quæ nostra omnium, ætate saltem provectiorum, contendunt vota. Nihil magnificum, nihil sumptuosum, nihil homine prudente et bono indignum, præoptatur. Supervacua, et ad veræ jucunditatem vitæ non facientia, repudiantur multa. Ea scilicet declinat noster et aversatur author, quæ vel luxuries vitiose, vel lascive ignavia solet excogitare; satis beatus, si gaudiis, quæ sperando conceperit, nihil intervenerit curarum aut ægritudinis. Sperantibus, quoad licita et innocua, omnia sunt libera. Et quoniam pleræque in futuro sunt voluptates, optando facimus præsentiores, et conspectui propius admovemus. Contemplatio est quoddam fruendi genus; et expectatio deliciarum, absentiæ, quodammodo est solatium. Itaque æquissimo jure licebit voto indulgere nec infaceto nec illiberali, quod venientia senectutis incommoda, si non tota repellere et remorari, diminuere certe potest et delinire. Diu Anglicis Lectoribus placuit, diuque, ut auguramur, placebit celebratum hoc opusculum: et speravimus authori nostro non injurium fore, si Latine etiam legendum exhiberemus. Id certe optavimus, ut iterum exteris, apud quos peregrinatus est, quantum per nos posset, vetus innotesceret hospes ; et famâ, quâ semel floruit, de novo aliquantulum revivisceret, De nobis nihil ausi polliceri, tuæ, lector, benevolen Hoc uni. cum orandum reatas, amice lection, ut si quid in freferendo her carmine interpres vel lubens (quod rarius ff) addiderit aut variaverit, vel genio linguarum aut idiomatum cactus diversitate prætermiserit, et excusandi et condonandi detur locus; qui citius forsan dabitur, si te præfando non ultra detineamus. Vire et bene vale. |