Argumentum.

Conlochus fuit minimus natu e Mornæ filiis, et Galli inclyti frater. Ille

Cuthonam Rumaris filiam amabat, cum Toscar Ceanfenæ filius, suo amico comitatus Fergutho, pervenit ab Ierne ad Moram, ubi Conlochus habitabat. Ille benignè acceptus est, et ex more temporum tres dies epulatus est apud Conlochum. Quartâ die solvit navem, et prætervehens Insulam undarum, unam ex Hæbudis, Cuthonam vidit venantem, et caplus ejus amore, eam abduxit per vim in sua nave. Ille vi tempestatis compulsus est ad Ithonam insulam desertam. Intereà Conlochus, factus certior de amica abrepta, Toscarem velis petivit, et eum paratum trajicere in lernem agressus est. Illi commiserunt prælium, et ipsi cum suis comitibus mutuis vulneribus ceciderunt. Cuthona haud diu supererat, nam illa tertiâ die post præ mærore e vita decessit. Fingal, audità eorum immatura morte, misit Stornalem Morani filium qui eos sepeliret, sed bardum qui funereum carmen diceret super eorum sepulchris mittere neglexit. Spectrum Conlochi multò post ad Ossianum venit, orans ut ille, ejus, et Cuthonæ laudes memoriæ traderet. Nam eo tempore fama negabat animas vitâ defunctorum posse frui felicitate priusquam bardus eorum nænias composuisset.

CONLAOCH IS CUTHONNA.

v. 1-20.
An cuala Oisian guth neo-fhaoin ?
No ’n gairm lài fo aomadh th' ann ?
Tric mo smaoin air aimsir nan raon,
Mar ghréin fheasgair, tha claon an gleann.
Nuadhaichear mòr thorman na seilg,
Sleagh fhada nam marbh am làimh.
Is ceart a chual' Oisian an guth.
Co thusa, shil dubhrai na h-oiche ?
Tha clann gun ghnìomh an suain fo dhubh,
Gaoth am meadhon an tallai gun soillse.
Tha sgiath an righ a' fuaim air dm
Ri osaig cairn, a's airde gruaim,
Sgiath chopanach balladh mo thallai,
Air an cuir mi car tamuil mo làmh.
'S ceart gu 'n cluinn mi mo chara’ féin ;
Is fada guth an tréin o 'luaidh !
C’uim astar air dubh-nial gun fheum,
A shil Mhorni nam beuma cruaidh ?
An gar dhuit cairde an triath fo aois,
Sàr Oscar neo-bhaoth air cùl sgéith'?

CONLOCHUS ET CUTHONA.

v. 1-20. Audivitne Ossianus vocem haud vanam ? : An est vocatus dierum sub inclinatione, * qui adest? Est frequens mea cogitatio de tempore præliorum, Instar solis-vesperis, qui est se-obliquans in valle. Novatur magnum murmur venationis, Hastâ longâ mortuorum in meâ manu. Certè audivit Ossianus vocem. Quis tu, semen obscuritatis noctis ? Proles sine factis in sopore sub nigritie, Vento in medio ejus aulæ sine luce. Est clypeus regis sonans interdum Ad flamen saxeti, cujus est altissima torvitas, Clypeus umboniger muri meæ aulæ, Super quem pono ego parumper meam manum. Est certum quod audio ego amicum meum ipsius; Est diu vox strenui ab ejus laude ! Quare tuum iter super atrâ nube sine vi, O semen Mornæ plagarum durarum ? An est prope te amicus principis sub senectute, Egregius Oscar haud vanus ad tergum clypei?

: * i. e. qui se inclinaverunt.

TOM. III.

Is tric a bha 'n gaisgeach ri d' thaobh,
A Chonlaoich, 'n dm aomadh nan sleagh.

OISIAN. 'S truagh Oisian dh’a nach leir thu féin, Is tu suidhe gun fheum air do neul. An ced thu bhar Lano, a thréin, No tein-athair gun bheum air sliabh ? Co dhe tha cearb do thruscain baoith? Co dhe do bogha faoin nan speur ? Shiubhail e air osaig de ghaoith, Mar fhaileus fo aomadh nan nial. Thigse o do bhalla féin, A chlàrsach nan treun le fuaim; Biodh solus na cuimhne air beinn I-thonn mu 'n éirigh an cuan. Faiceamsa mo chàirde an gniomh. Chi Oisian gu 'n trian na trein, Air Innis tha dubh-ghorm fo nial ;