Argumentum. Conlochus fuit minimus natu e Mornæ filiis, et Galli inclyti frater. Ille Cuthonam Rumaris filiam amabat, cum Toscar Ceanfenæ filius, suo amico comitatus Fergutho, pervenit ab Ierne ad Moram, ubi Conlochus habitabat. Ille benignè acceptus est, et ex more temporum tres dies epulatus est apud Conlochum. Quartâ die solvit navem, et prætervehens Insulam undarum, unam ex Hæbudis, Cuthonam vidit venantem, et captus ejus amore, cam abduxit per vim in sua nave. Ille vi tempestatis compulsus est ad Ithonam insulam desertam. Intereâ Conlochus, factus certior de amica abreptâ, Toscarem velis petivit, et eum paratum trajicere in Iernem agressus est. Illi commiserunt prælium, et ipsi cum suis comitibus mutuis vulneribus ceciderunt. Cuthona haud diu supererat, nam illa tertiâ die post præ mærore e vita decessit. Fingal, auditâ eorum immatura morte, misit Stornalem Morani filium qui eos sepeliret, sed bardum qui funereum carmen diceret super eorum sepulchris mittere neglexit. Spectrum Conlochi multò post ad Ossianum venit, orans ut ille, ejus, et Cuthonæ laudes memoriæ traderet. Nam eo tempore fama negabat animas vitâ defunctorum posse frui felicitate priusquam bardus eorum nænias composuisset. CONLAOCH IS CUTHONNA. v. 1-20. AN cuala Oisian guth neo-fhaoin? Sleagh fhada nam marbh am làimh. Is ceart a chual' Oisian an guth. Co thusa, shìl dubhrai na h-oiche? Tha clann gun ghnìomh an suain fo dhubh, An CONLOCHUS ET CUTHONA. v. 1-20. AUDIVITNE Ossianus vocem haud vanam ? An est vocatus dierum sub inclinatione, * qui adest? Est frequens mea cogitatio de tempore præliorum, Instar solis-vesperis, qui est se-obliquans in valle. Novatur magnum murmur venationis, Hasta longâ mortuorum in meâ manu. Certè audivit Ossianus vocem. Vento in medio ejus aulæ sine luce. Ad flamen saxeti, cujus est altissima torvitas, Super quem pono ego parumper meam manum. Est certum quod audio ego amicum meum ipsius; Est diu vox strenui ab ejus laude! Quare tuum iter super atrâ nube sine vi, O semen Mornæ plagarum durarum? An est prope te amicus principis sub senectute, Egregius Oscar haud vanus ad tergum clypei? i. e. qui se inclinaverunt. |