Erat Lubar se obliquans per populum.
Erat Cathmor ignis è cælo,
Qui illuminabat suos amicos omninò;
In eorum medio erat honos regi,
Eorum (amore) animis cum gaudio certantibus.
Non erat gaudiam super ejus animo nec metus;
Non erat (imperitus) peregrinus princeps certamini.

“Quare est rex sub mærore?”
Dixit Malthus, cujus erat ferissimus oculus :
“An est hostis ad Lubarem tumulorum?
Est apud eos qui tollat à tergo
Hastam longam et novam ad mortem :
Non æquè mitis ac hoc, o princeps,
Fuit Borbar hospitalitatis, tuus pater ipsius,
Rex qui tollebat ad rem-gerendam hastam.
Erat ejus ira instar ignis urens semper;
Erat ejus lætitia diutina circa suos hostes,
Qui cadebant mortui sub luctamine clypeorum
Tres dies erat epulum principibus
A bellatore canorum capillorum venustorum,
Quando extendebatur Calmar in morte super clivo,
Qui tulerat auxilium Ullinæ à Larâ,
Amænâ terrâ egregiorum et rivorum.
Sæpe attrectavit ille cum sua manu .
Cuspidem duri-ferri quod percussit vulnus,
Quod misit ejus hostem in prælio ad tergum;
Sæpe attrectavit ille eam cum suâ manu;
Erant oculi egregii (viri) sub labe.*

* i.e. guttà serena.

TOM. III.

Bha ’n righ mar ghréin do'chairdibh féin ; Na aiteal treun do 'n geugaibh uaine; Bha sòlas an talla nan teud; Bha’annsa mu threunaibh Bholga. Tha’ainm a tuinidh 'n diugh an Atha, Mar chuimhne dubhach air fàs fhuathaibh, Nuair a thàinig is b'fhuathail an tàmh : Ach shéid iad na garbh shianta uainn. Eireadh gutha caoin na h-Eirinn A thogail o bheud anam’an righ, Esa mar dhealra nan speur, A’ boillsgeadh an ciaradh na strì, Nuair a chuir e gu sìth na trein. Fhonnair o na liath charnaibh shuas Taom tuire is luaidh nan àm ; Taom iad air Eirinn nam buaidh, Gus an sìolaidh a' chruaidh fo dhan.”

“ Dhomhsa,” thuirt Cathmor an treun, “ Cha'n éirich fonn nan teud na dàn O Fhonnair aig Lübar nan seum: Bha iad neartor tha sinnte thall; Na fuadaichse mall thriall nam fuath. Fada, Mhalthos, fada uam, Biodh Eirinn le luaidh is le fonn; Cha 'n 'eil sòlas mu nàmhaid tha fuar, 'S nach éireadh sleagh suas le sonn. Le madainn a thaomas ar neart; Tha Fionnghal fo bheart air a' chruaich."

Erat rex sicut sol suis amicis ipsius ;
Ut aura valida eorum ramis viridibus ;
Erat gaudium in domicilio chordarum;
Erat ejus amor circa strenuos Bolgæ.
Est ejus nomen habitans hodie in Atha,
Sicut memoria tristis de inanibus larvis,
Quando venerunt et erat terribilis earum mansio :
At diffârunt illæ asperos nimbos à nobis.
Surgant voces blandæ Iernes
Ad levandum è damno animum regis,
Ille est instar fulguris cælorum,
Coruscans in offuscatione luctaminis,
Quando coegit ad pacem strenuos.
Fonar, ex canis illis saxetis supra
Funde nænias et laudes horum temporum ;
Funde ea super lernen victoriarum,
Donec subsidet res-dura sub cantu.”

“ Mihi,” dixit Cathmor strenuus,
“Non orietur cantus chordarum aut carminum
A Fonare apud Lubarem cataractarum;
Fuerunt validi qui extenduntur ex adverso;
Ne fuga tu lentum iter larvarum.
Procul, Malthe, procul à me
Sit Ierne cum laude et cum cantu;
Non est gaudium propter hostem qui est frigidus,
Et cum non surgit hasta sursum cum heroe.
Cum matutino tempore effundet-se nostrum robur;
Est Fingal sub armatura super præcipitio.”

Instar undarum euntium retro sub vento, Effudit-se Ierne à latere regis; Atrum densum in agris noctis Sparsum est murmur sine luce à populo. Sub arbore ex monte singulo bardo suâ vice Sedente ex adverso sub citharà sua; Sustulerunt illi cantum qui non erat parcus, Et pepulerunt illi melos tenue lentum è chorda, Quisque eorum principi cui erat ejus studium. Juxta exustionem quercûs quæ erat ex adverso, Pepulit Sulmala lentè chordam; Pepulit illa citharam de tempore ad tempus, Vento se-obliquante circa cirros venustatum. In obscuritate nigra erat Cathmor ipse, Et sub arbore, quæ erat vetusta, ejus caput. Erat flamma quercûs (procul) à strenuo; Vidit ille eam ; non vidit illa eum ex adverso; Erat ejus animus se-effundens secreto, Quando vidit ille infra ejus oculum lentum; At est crudum-periculum præliorum in tuâ viciniâ, Fili Borbaris magnorum heroum,

Inter chordas de tempore in tempus [ejus soporem: Auscultavit illa ex adverso circa suum heroa et circa Fuit ejus animus (excitatus) sursum sine morâ; Fuit ejus voluntas, in eo tempore sub tetricitate, (Tollere) mittere sursum suum cantum lugubrem ipsius. Est tranquillus ager; super lateribus alarum Fugerunt flamina et nimbi noctis.