TIGHMORA. DUAN VI. v. 1-17. “Tha Cathmor ag éirigh sa' charn, 'N glac Fionnghal an lann o Luno ? Ciod a thigeadh do'd chliu-sa san àm, Mhic Chlatho ’n uchd bhain 's nan sùil gorm? Na tionndaidh do rosgan uam féin, A nighean nan treun Innisthorc: Cha chaisg mi do dhearrsa, dhed-gréine, Tha dealradh air m'anam an nochd. Eireadh coille chearbach o Mhdra, Eireadh eadar còmhrag's mi féin. C'uim a chítheam an strì so air chòmhnard, Eagal tuiteam do ’n dubh-chiabhach threun. Am measg nam fonn, a Charuill, taom Ard fhuaim nach 'eil faoin o chlàrsaich. An so tha guth carraig tha caoin, Liath shiubhal shruth baoth o fhàsach. Athar Oscair, tog-sa do shleagh; TEMORA. CARMEN VI. v. 1-17. “Est Cathmor surgens in saxeto; An prehendet Fingalis gladium à Lunone ? Quid accideret tuæ famæ eo tempore, [rum? Fili Clathûs pectoris candidi et oculorum cæruleoNe averte tua lumina à me ipso, O filia strenuæ Inistorcæ : Non reprimam ego tuam coruscationem, jubar solis, Quod resplendet super meam animam hac nocte. Surgat sylva fimbriata à Mora, Surgat inter certamen et me ipsum. Quare cernam certationem hanc super planitie, Præ metu ne cadat nigro-capillatus strenuus. Inter modos, o Carrul, funde Arduum sonum qui non est vanus è cithara. In hoc (loco) est vox rupis, quæ est blanda, Canus cursus fluminis insani e desertis. Pater Oscaris, tolle tu tuam hastam; Dion air magh glan dg nan arma: Fo charraig cheileadh an sonn A nis sios tha triall gu strì Mòr Chathmor an righ 'na armaibh; Sgiath iolair dubh aomadh m'an cuairt Thar teine a chruaidh cheann-bheirt. Gun chùram ghluais e ard cheuma Mar gu'm biodh sealg Eirinn air làimh. Thog e suas air uairibh a ghuth; Thionail Eirinn fo dhubh m'an cuairt; Thionndaidh 'n anama slos mar shruth Le iongantas mu'n ceumaibh 's an tuar; Mar dhearrsa maidne an treun Protege in acie purum juvenem armorum :: Sub rupe celabatur heros Nunc deorsum est pergens ad luctamen Magnus Cathmor rex in suis armis; Alâ aquilæ atrè-se-inclinante in circuitum Super ignem duræ (galeæ) capitis-machinæ. Sine cura movit ille arduos passus Quasi esset venatio Iernes ad manum. Elevavit ille sursum aliquando suam vocem ; Convenit Ierne sub nigrore in circuitum; Reversi sunt eorum animi deorsum instar fluminis Cum admiratione circa suos passus et suum timorem; Sicut coruscatio matutini-temporis (erat) strenuus Ag éirigh air beinn bha fo fhuaith, Mar charraig Runo dùbhradh shuas, |