Die Schuhe sei'n wie Kohlen schwarz Da gern er nett sie säh. Zwey Hühner figen auf der Bank Schon seit zwey Monden voll, Geschwind den Hals dreh' ihnen um Ihn zu bewirthen wohl. Und nett und rein deck auf den Tisch, Komm gieb nun meine Haube her, Und mein Atlasgewand, Laß melden auch des Amtmann's Weib Das Colin kommt an's Land. Die Sontagsschuhe zieh mir an, Sein Wort ist treu, sein Aug' ist mild, And will I see his face again? The cauld blasts o' the winter wind That thrilled thro' my heart, They're a' blawn by; I hae him safe, Till death we'll never part. But what puts parting in my mind, It may be far awa; The present moment is our ain, The niest we never saw. Since Colin's weel, I'm weel content; I hae nae mair to crave; Could I but live to make him blest, I'm blest aboon the lave. Und werd' ich ihn nun wiederseh'n? Mir schwindelt, wenn ich denke dran Der Wintersturm, so wüthig wild, Doch nun da ich ihn hab' gesund Der Trennung Leid vergess' ich bald, Er ist gesund! wie freu' ich mich, Als immer zu beglücken ihn, Dann hoch beglückt ich wär'. X. I Canna, Mauna Marry yet. Sae weel's I loe ye, Jockey lad, Sae we a while maun tarry yet. I canna, mauna marry yet. O Jenny dinna break my heart, Why should we tarry tarry yet? Say can we, maun we tarry yet? A married life's oft dearly bocht, I canna, mauna marry yet; X. Heirathen darf und kann ich nicht. So lieb du bist mir, Hans, mein Herz, - Hannchen, brich das Herz nicht mir, So laß uns da wohl eilen noch. Sag' mußt du hier denn weilen noch? Der Eh'stand macht oft viele Last, Drum warten wir 'ne Weile noch. |